Rozdział 4

James po kilku minutach wesołego śmiechu znów spoważniał.
-Czy mogę już iść?- Zapytał nie patrząc na Wyatta
-Nie jesteś tu więźniem- położył mu dłoń na ramieniu- Ale chciałbym żebyś kogoś poznał
-Kogo?- James nie wiedział czy mu się to podobało
-Mojego tatę i ciocię- widział że chłopak się waha
-Chciałem się wykąpać- przyznał z lekkim rumieńcem
-Skorzystaj z mojej łazienki. Proszę to dla mnie ważne- popatrzył mu w oczy
-No dobrze- posłał mu delikatny uśmiech i wrócił na górę. Sam nie był od końca pewny czemu tak łatwo się na wszystko godzi, ale czuł się dobrze i bezpiecznie przy blondynie. Tego mu brakowało i za tym tak bardzo tęsknił.

Rozebrał się i zanurzył w ciepłej wodzie. Zamknął oczy i nagle wspomnienie biegły tak szybko że nie był w stanie ich powstrzymać:
.....-Harry Jamesie Potterze!- Głos ministra dobiegał zza mgły kurzu- Jesteś zatrzymany pod zarzutem morderstwa Petuni, Vernona i Dadleya Dursleyów
-To nie ja!- Krzyknął, ale nikt go nie słyszał
-Jak mogłeś!- Ron uderzył go w zranione ramie- A ja ci pomagałem! Jesteś zły zabiłeś własną rodzinę!
-To przez ciebie zginęli nasi przyjaciele!- Zawtórowała mu Hermiona policzkując go- Syriusz, twoi rodzice! A miałeś nas bronić!
-Nie chciałem żeby mi pomagali- Harry płakał. Te słowa bolały, bardziej niż obolałe zranione ciało. Jego tam nie było. Tak zginęli i byli świadkowie że zabija wujostwo, ale ktoś go wrobił. On w tym czasie był w ukryciu, Najgorsze było to że nikt mu nie wierzył, bo nikt o tym nie wiedział. To był pomysł Dumbledora, żeby skupił się przed walką. By nikt mu nie przeszkadzał. 
-Zawsze tego chciałeś sławny biedny Harry! Grałeś na naszych emocjach!- Ron był cały czerwony ze złości
-Więc czemu ty nie zabiłeś Voldemorta!- Teraz i Harry był zły, przecież ktoś dokonał morderstwa miesiąc przed decydującą bitwą. A oni oskarżali go po tym jak wykonał zadanie
-A ja przyjęłam cię do rodziny- Molly splunęła mu na twarz- Jesteś morderca nie lepszym od Czarnego Pana
-To nie ja!- Harry osunął się na kolana ale ktoś szarpnął go do góry urażając każdy bolący mięsień
-Mój chłopcze- spokojny smutny głos dyrektora- To moja wina ta wojna pomieszała ci w głowie
-Pan wie że to nie prawda! Pan wie!....
-Zabrać go!.......

Harry ocknął się nagle pod wodą i szybko wstał by się nie utopić. Serce biło mu jak oszalałe. Znowu go to dopadło. Tak jakby wspomnienia chciały przebić ścianę za którą je zamknął i to w chwili gdy znów zaczął cieszyć się życiem. Na dodatek był obolały trochę tak jak wtedy. Coś było mocno nie tak i bał się tego. Może powinien jednak komuś zaufać.

-Piper! Leo!- Do domu weszła Pheobe
-Tylko ja ciociu!- Odkrzyknął jej Wyatt
-Och- usiadła na jednym z foteli- Czemu przeglądasz Księgę?- Zapytała, widząc że siostrzeniec czegoś szuka
-Chce zrobić eliksir- przyznał podnosząc wzrok. Ciocia Pheobe była empatką i to dlatego chciał żeby Jamrs ją poznał, może ona mu pomoże
-Jesteś zakochany- usiadła obok niego
-Ciociu!- Może to nie był najlepszy pomysł
-Wybacz ale to cię czuję bardzo mocno... Ale też się boisz o niego. Wyatt w co ty się wpakowałeś?
-Nic. Ale ktoś go zranił. On się boi... Sam nie wiem, dlatego dobrze że jesteś może ty coś wyczytasz- posłał jej proszący uśmiech
-Sądząc po tym co do niego czujesz to ważne, ciekawe czy Coop maczał w tym palce- dawno nie czuła takich emocji od nikogo, Wyatt pokochał prawdziwie tak jak ona kiedyś, tak jak jej siostry. To było piękne ale i go to przerażało- Nie martw się miłość jest silna i przezwycięży wszystko- posłała mu pocieszający uśmiech
-To mi zawsze mówiłyście- westchnął zamykając Księgę
-Więc gdzie jest ten szczęśliwiec?- Wstała gotowa do akcji
-Kąpie się na górze- na to Pheobe parsknęła śmiechem
- Nie poznaję cię Wyatt- na widok jego miny zaczęła się śmiać
-Co się dzieje z tą rodziną?- Zapytał kręcąc głową- Najpierw mama teraz ty. James jest tak niewinny że aż nie rzeczywisty
-Tak?- Ciemnowłosy chłopak zszedł ze schodów- Nie wiedziałem że tak myślisz
-To wiem- uśmiechnął się do niego- To moja ciocia Pheobe
-Witaj skarbie- wyciągnęła do niego rękę którą ten uściskał
-Dzień dobry- przywitał się grzecznie- Wyatt ja już muszę....
-Zostań- Pheobe wyczuwała od niego tyle bólu i cierpienia że musiała usiąść. Jak on mógł jeszcze normalnie funkcjonować? Ona miała to kilka sekund a już miała dość. Na szczęście wyczuła coś jeszcze, nadzieje i miłość za każdym razem gdy chłopak patrzył na Wyatta.
-Tak, proszę- jej siostrzeniec zdawał się ciągle utrzymywać z nim kontakt fizyczny
-Ale wieczorem muszę wrócić- nie był przyzwyczajony do takiego traktowania, dlatego nie mógł się pozbyć rumieńca
-Oczywiście- Wyatt miał nadzieje że jeszcze uda mu się go tu zatrzymać- Znasz się na eliksirach?
-Trochę- przyznał James
-Pomożesz mi?- Zapytał obejmując go
-Postaram się- mimowolnie się przytulił
-Cieszę się- i zniknęli w niebieskim świetle.

Pheobe nie mogła przestać się uśmiechać. Ta miłość była tak wielka że mimo tego że widzi przed nimi dużo trudności to przetrwają wszystko i będą szczęśliwi. Miała też wizję małego dzidziusia z ciemnymi włoskami i oczami Wyatta. Wiedziała że nic tu po niej więc cicho opuściła dom. Musi porozmawiać z mężem.